Gabriela Lilianna Cabaj

(1956-2016) . Urodziła się w Sierakowicach. Mieszkała pod Pelplinem, we wsi Rajkowy. Z wykształcenia nauczycielka. Autorka tekstów poetyckich i krótkich form prozą. Finalistka V Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego "O Granitową Strzałę". Publikowała m. in. w prasie regionalnej, krakowskiej "Metaforze" oraz na literackich portalach internetowych. W roku 2012 zadebiutowała tomem poetyckim pt. „Przenikanie”.

NIGDY NIE BYŁAM W GÓRACH

Gdy wszyscy odjeżdżają, należy pomyć naczynia,

wyrzucić wyszczerbioną miskę, usmażyć kotlety.

Było południe i poszłam spać - niespokojne sny

miałam, całą sobą odwiedzając Kaszuby i kuchnię

ciotki Anki (weszłam na chwilę; majtki mi spadły -

ach, jak tam inaczej! i gdzie się podziały

drewniane gniazda spod okna?).

Później to już można z czystym sumieniem losowo

przeglądać nowe, przeczytane książki: podobno,

do których się nigdy nie wraca. Nie wiem, czy jestem

gotowa na współczesną prozę, zważywszy wiek i ogólny

stan - nie można już za dużo.

Więc odjechali, a dom na powrót zapełniał się dźwiękiem:

stukanie, szybkie kroki ze schodów, skrzypienie drzwi

na werandę. To wiem na pewno - wybrałam Wally`ego

Lamba; zawsze to coś innego niż telewizor, po włączeniu

którego chory człowiek dowiaduje się, że jednak stan

beznadziejny.

Trochę przeraża mnie objętość - to jakby w obliczu gór

widzieć schodzącą lawinę, która ot tak,

życie zabiera.

CIAŁO

to była sobota i nic nie zapowiadało żadnych

planów które miałyby jakieś niesłychane znaczenie

planów które odbiegałyby od schematu więc tak

krzątałam się całkiem zwyczajnie po domu

a jednocześnie odchodziłam od niego niezauważalnie

bez drgań i zgrzytów bez słów i zbędnych gestów

nie żegnałam się z nikim bo nigdy nic nie wiadomo

wchodziłam do siebie z lekkimi oporami oczywiście

jeszcze te nitki do zwinięcia i schowania jeszcze

odbierając telefony ale już niecierpliwiej jakby

stanęły na mojej wsobnej drodze jeszcze i jeszcze

ujrzałam Świt Odysei burzący stary porządek obcej mi

rzeczywistości i lekko zabolało mnie serce gdy znowu

widziałam beznadziejnie zasmucone twarze ludzi dotkniętych

automatyczną serią nieszczęść na końcu świata

gdy weszłam w ciało ciało ukryło mnie siedziałam cicho

nikt nie miał dostępu do mojego ciała ciało ciepłe ciało niestałe

ciało niebieskie kielich mojego ciała bramo otwarta

domie doczesny arko sprzeniewierzenia która nie ocalasz

ciałko zieleni filtrze pełen nieczystości ty które dławisz

pragnieniem które sprzeciwiasz się nicości Ciało

Grzegorza Ciechowskiego zamknięte w piosence

(od dawna chciałam go uwiecznić) ciało żuka i biedronki

obleczone po co w chitynowy pancerz ciało dobre i ciało wyklęte

i płonące na stosie pełzające do celu unoszące się na powierzchni

pogrzebane w ziemi jedno w drugim doznające rozkoszy

(czego ciało potrzebuje tego Bóg nie zakazuje) i noc nastała

ciało Chrystusa trzeba już zasnąć amen

trzeba już zasnąć amen

OPÓR

wyszłam przed dom o poranku i widziałam czerwone

słońce słyszałam ptaszęta które chwaliły nowy dzień

mogący być cudem w tym szaleństwie zniszczenia

w opozycji do świata ja człowiek z białą chorągiewką

w ręce lecz to tylko pozór

bo w ludziach jest moc nie do opisania o tym mogą

opowiedzieć bardzo stare drzewa które widziały niejedno

może wyhuczeć odwieczny ocean i wylewna rzeka

właśnie chyba o tym śpiewają dzisiaj ptaki kiedy krzątają się

tak łamiąc opór powietrza

i tylko czasem tylko czasem ziemia

głębiej westchnie

BOSSMAN

Powracał jak przypływ; wtedy zakładała czarną

wiatrówkę i wychodziła nad morze, by grodzić go,

okrążać, zachodzić od tyłu, ale wymykał się

z pojęć, przelatywał przez palce. Linią brzegową,

wgłębieniami śladów, szła powoli - oddalał się,

jak głos mieszany w pomarańczowym zachodzie.

Na policzkach wiatr - zaledwie lekka bryza - siadał
drobinkami jodu. Odpinała mu płaszcz, jak skrzydła.

Nie było sensu iść dalej: trzeba poprawić poduszkę,

zdmuchnąć latarnię morską, wygładzić oddech.

I ja staram się zasnąć; ostatnie co widzę, to on

wchodzący w mocną mgłę - rozkołysana cisza mew;

Księżycowy blask, rozlany po obrazie ręką Mistrza.

Powrót