Justyna Święcicka

Ogród

Powiedziała mi sosna ile lat zostało.
Zaszumiała brzoza, przytuliłam policzek do kory.
Róże już opadły.
Trzmielina zszarzała.
Ogniki stanęły murem tuż przy domu.
Jałowiec umiera – nie wiadomo czemu.
Rozchodnik okazały zatrzymał się w pół drogi.
Czarny kot zmrużył oczy.
Jodła połyskiwała onyksem.

Piszę, a ze mną pisze ogród.
Jestem tutaj na wieki zapisana.
Dąb w moim ogrodzie wyrósł za wysoko.

Zbiornik Świętej Anny

Przyszłam tam po samotność.
Wędkarze łowili martwe ryby.
Usiadłam.
Chciałam sobie popłakać – ot, tak po prostu.
Ciągle ktoś podchodził, wszyscy mieli sprawy.
Dzień dobry mówili: znajomi, przyjaciele, pacjenci.
Dwie Świętne Anny – stara i młoda – zatroskały się z kapliczek.
Łzy płynęły same.
Ale nic się nie zdarzyło.

Noc

Sarna jak wycinanka
w świetle reflektora.
Znika i pojawia się w niemym kinie.
Biegnie wprost na mnie.
To się nie dzieje naprawdę.
Teatr cieni i mroku.
Wolność i podarunek.
Noc oddycha mroźnym powietrzem.
Każdy ma swoje niebo, piekło, dzień i noc.

Ta noc jest dla mnie,
mój księżyc świeci nad szarym polem przy krzyżu.
Noc powtarza się z zającem, bażantami i stadem dzików.
Niebo – piekło, piekło – niebo.

Krajobraz

Dalej jest pole,
a za polem las,
a za lasem droga;
elektrownie wiatrowe
mielą przestworza.
Za drogą opuszczony dom –
tam znalazłam dziwne zdjęcie z pogrzebu.
Dalej jest świat, a może go nie ma?
Na Zboiskach psy szczekają.
Madonna w fotoplastykonie stoi na rozstaju.

Znów zrobiłam pętlę – jedną, drugą, trzecią.
Nie rozsupłam tej drogi i nowej nie znajdę.
Stale wracam do domu.