Maciej Raś

urodzony w 1990 roku w Krotoszynie, debiutował tomikiem "Pasmo" (Strzeliński Ośrodek Kultury, Strzelin 2013), książka była nagrodą w V OKP o "Granitową Strzałę".

Okolice

wszystko działo się w blasku –

 –  siedziałem i zapisywałem rzeczy,

które działy się w blasku:

słońce późnej jesieni, klamra

na pani płaszczu (nachodziliśmy

na siebie, oglądaliśmy się w świetle).

Wbiegłem w ostatnie słońce,

kolejne miałem w zanadrzu –

 – w gęsto sporządzanych notatkach

(noszę je w tylnej kieszeni jeansów).

Poszliśmy na plac zabaw by zrobić

fabułę – by ją zrobić, wziąć i zdusić

w zalążku – zaczynała się tuż za linią.

Nie trzeba wiedzieć co to jest za linia,

ani co jest za tą linią

Wersja Aśki 

stanęło na tym, że niteczki ustaliła

poddając siebie w wątpliwość. Bez dojść

błękitu, jaki jest od początku w składni,

gdzie obrasta ziemią i gdzie

mi się skowronku nie schowasz.

Przestrzeń się przede wszystkim

rozlewa: są świeże grudki ziemi

w zalążkach pięści, cienie rzucone

na kartkę dla ukrycia błękitu,

poszargane niteczki i światło wynoszone 

poza okręgi, kiedy pasmo pełne jest tropów.

Bierze w ręce okręgi, spodziewa się zimna

i udaje zdumienie. Cienkie niteczki plącze

choć się nie zawiera. Zawrzeć się nie może,

gubi mokrą ziemię. Ma na imię Asia,

włamaliśmy się nocą na basen.

Wracaliśmy przez park i nas nie złapali

Kulki

od tygodnia mam katar i rozrzucam cienie

dużo wyraźniejsze. Kładą się na tobie?

Mają w tobie miejsce? Po otwarciu

już na lekkim drifcie, po kolei wezmę

każdą mapę niegdysiejszych okolic

i pokażę miejsce oraz punkty mniejsze,

gdzie się skręca w paśmie cała przestrzeń.

Dziewczyna podejdzie. Powie „tutaj”,

zaczerwieni się i powtórzy „tutaj, tutaj”,

wskazując palcem punkt na papierze.

W gruncie rzeczy trafi w inne miejsce.

Całkiem inne z gruntu. Trzymam

kartki w ręce a w kartkach jest przejście.

Widzisz smugi tego „tutaj” na mapie?

Wersja Idy

ta wersja jest o tym, jak siedziałem

na łóżku i piłem lambrusco

i jak Ida siedziała na krześle

i suszyła włosy. Wyobraź

sobie, że z boku, zza kamery,

bierzesz od nas rogalika,

że brzdękasz kieliszkiem.

Opowiem ci o czym

to jest. Następuje cięcie.

W kolejnej scenie

znajdujemy się w kuchni,

przytuleni do siebie,

wpatrzeni w gotującą się

wodę. Nagle Ida postanawia

sprawdzić o czym to jest

naprawdę (ale to już poza

kadrem)

Tyle Ashbery

„Sądziłem, że sprawy

toczą się zupełnie dobrze”,

tyle Ashbery. Zima

jest najprawdziwsza

i wypadałoby o niej

napisać. Przewracam

stronę za Ashberym,

żeby nie zapeszyć,

bo usiadłaś obok

i jeszcze dwa tygodnie

a może i miesiąc

przyjdzie nam żyć

w lekkim napięciu,

o którym mówimy

głośno, z którego

się śmiejemy. Dzisiaj

siedzieliśmy. Zrobiłaś

herbatę i siedzieliśmy